Wederom een inspirerend verhaal
Elk jaar op 2 juni herdenk ik de dag van het ongeluk dat mij het vermogen ontnam om te lopen. Nu ben ik 31 geworden. Wat heb ik geleerd? Drie belangrijke lessen:
Ten eerste:
Zodra je een beperking krijgt, wordt de last jouw verantwoordelijkheid – en misschien die van je familie, als ze bereid zijn een handje te helpen. Als ze je verraden of in de steek laten, is dat het einde – je kunt voortijdig sterven, en men zal zeggen: “Het is beter dat hij in vrede rust.”
Maar niet elke beperking maakt je afhankelijk of een bedelaar. Laat ik voor mezelf spreken – ik gebruik elke dag een rolstoel. Ja, je hebt vaak hulp nodig, omdat onze omgeving niet vriendelijk is en het beleid verre van inclusief. Kortom, je moet voor jezelf vechten.
Hulde aan alle mensen met een beperking die fel strijden om te overleven.
Ten tweede:
Een andere grote uitdaging is de houding van de maatschappij. Zodra je een beperking hebt, zien sommige mensen – vooral onwetenden in Tanzania – je als een bron van zegeningen. Iemand geeft je 50 of 100 shilling en loopt weg met het gevoel: “God heeft mij gezegend.” Zulke mensen hebben dringend onderwijs nodig.
Iemand met een beperking slechts 50 shilling geven en dat een zegen noemen is geen liefdadigheid – het is jouw vloek.
Leer me vissen; geef me niet telkens een klein visje.
Geef me onderwijs (sponsor mijn opleiding), bied me startkapitaal aan, enzovoort. Het is diep beschamend om iemand 50 shilling te geven in naam van een zegen. Die daad maakt ons klein.
Ten derde:
De Tanzaniaanse overheid heeft goede wetten, beleidsmaatregelen en richtlijnen ingesteld met betrekking tot beperkingen. Maar vreemd genoeg lijken alleen de hoogste leiders – de president, vicepresident of premier – geraakt te worden door ons lot. Wanneer zullen deze gerespecteerde personen elke persoon met een beperking bereiken – arme zielen zoals wij?
We hadden gehoopt dat volksvertegenwoordigers – parlementariërs, raadsleden, districtscommissarissen, regiocommissarissen, directeuren en andere leiders – een bredere visie zouden hebben om deze kwetsbare mensen te herkennen, naar hen te luisteren en hun behoeften te begrijpen. Maar onder de aangeklaagden (deze leiders) zijn er maar weinig echt toegewijd aan het helpen van mensen met een beperking. Velen zien ons als een vloek, als ongeluk, of alsof we God hebben beledigd en daarom beperkt zijn geraakt.
Tot slot zijn er de zogenaamde “bazen” in verschillende openbare en particuliere instellingen in Tanzania.
Het is erg moeilijk voor iemand met een beperking om hen te bereiken – vooral bij het zoeken naar werk. Zelfs als je opgeleid en professioneel gekwalificeerd bent, weigeren velen je alsnog aan te nemen, ondanks de wetten en beleidsregels.
Wij vragen hen dringend om te veranderen. We zijn allemaal mensen in nood. Niemand heeft erom gevraagd om beperkt te raken, of om een kind met een beperking te baren.
Als je maar een beetje zou weten van de pijn, moeilijkheden en uitdagingen waarmee we als mensen met een beperking te maken hebben, zou je zeker medelijden met ons voelen.
Je weet pas hoe het is als je het zelf hebt meegemaakt.
Terwijl ik mijn 31e jaar in een rolstoel vier, wil ik mijn vrouw Elizabeth Mahenge oprecht bedanken voor haar steun gedurende deze reis; mijn kinderen Maria en Mark voor hun immense liefde voor mij.
Ik bedank ook van harte mijn zussen Felista Dandi, Consotala, Grace, Mage en Monika, en mijn broers Linus, Paul, Daudi en Deo voor hun grote steun die mij tot hier heeft gebracht.
Natuurlijk ben ik ook zeer dankbaar voor mijn collega’s bij Tanzania Broadcasting Cooperation , die een grote steun zijn geweest in mijn werk, en aan al mijn klasgenoten van de middelbare school tot aan het hoger onderwijs – ontvang mijn dankbaarheid.
Mijn boodschap is deze:
Aan alle mensen met een beperking – geef niet op!
Blijf strijden met geloof in God, zodat je waarde en waardigheid erkend worden.
SAMEN KUNNEN WE HET.
