Wederom een inspirerend verhaal
Kees werd op 30 mei 1955 geboren in Maartensdijk, een stadje waar zijn leven al vanaf de geboorte een bijzondere wending zou krijgen. Hij werd geboren met een open rug, een aandoening waarvan gezegd werd dat hij niet ouder dan een paar dagen zou worden. Maar Kees, vastberaden en sterk, overleefde de eerste periode. Hij werd direct geopereerd en had klompvoetjes die eveneens behandeld moesten worden. Hij is de tweede uit een gezin van vijf en na zijn geboorte verhuisde het gezin naar Rotterdam.
Zijn ouders waren aanvankelijk vastbesloten om alles zelf te proberen, maar als het niet zou lukken, zouden ze wel hulp inschakelen. Dit was het begin van Kees’ levenslange weg naar zelfstandigheid en het overwinnen van de obstakels die het leven hem bood. Vanaf jonge leeftijd leerde Kees om met zijn beperkingen om te gaan, en zijn ouders moedigen hem aan om zoveel mogelijk zelf te doen.
Op vijfjarige leeftijd kreeg Kees een Rode Kruis kinderfietsje met zijwieltjes. Toen zijn vader later de wieltjes weghaalde, leerde hij hem een belangrijke levensles: “Als je valt, dan val je net als ieder ander kind.” Dit gaf Kees de moed om door te gaan en te leren van zijn valkuilen, letterlijk en figuurlijk.
Vanaf het begin werd Kees altijd als “gewoon” behandeld door zijn broers en zussen. Ze gaven hem nooit het gevoel anders te zijn, ondanks de beugels die hij tot aan zijn heup moest dragen. Kees ging naar de mytylschool, door moderne ontwikkelingen werd het eenvoudiger om met zijn beperkingen om te gaan, zodat hij later naar een reguliere lagere school kon fietsen. Hij vervolgde zijn opleiding op de HAVO, ook op de fiets, maar de trappen en gangen in het schoolgebouw werden te zwaar, en van de derde naar de vierde klas was het niet meer mogelijk om bij te houden.
Kees besloot toen zijn aandacht te richten op Engelse handelscorrespondentie, wat leidde tot een typediploma en een goede handelskennis. Alles wat hij leerde, deed hij met passie, zelfs de trainingen via zijn scouting. Kees begon op 10-jarige leeftijd bij een speciale groep voor kinderen met lichamelijke handicaps. En ging in 1977 over naar de reguliere scoutinggroep.
Als tiener kreeg hij als leiding bij de scouting de kans om zijn leiderschapskwaliteiten verder te ontwikkelen. Hoewel hij weinig tijd had door schoolverplichtingen, leerde hij altijd door met zijn collega’s en de jongeren. Door zijn handicap werd het helaas niet altijd makkelijk geaccepteerd, en een bezoek aan de World Jamboree in Noorwegen werd geweigerd aan de speciale groep vanwege hun beperkingen. Toch liet de groep zich niet tegenhouden en besloot de groep vrienden naar Noorwegen te reizen in 1975, waar zij de Jamboree hebben bezocht.
Het mooie aan Kees’ verhaal is dat zijn medescouts hem altijd als een normale scout behandelden, een houding die ook andere reguliere scoutingleden veel leerde. “Probeer het eerst zelf,” was de boodschap die Kees altijd meegaf, en deze levenshouding heeft hem ver gebracht. Hij is altijd actief gebleven in de scouting, van het bouwen van tenten en het kanoën samen met zijn broer tot het kopen van een caravan die ze jaren samen hebben gebruikt.
In 2007 kocht Kees zijn eigen vouwwagen na het testen of hij dit zelf zou kunnen doen. Het was een moment van trots, een symbool van zijn zelfstandigheid. En dat was niet alles: Kees kocht uiteindelijk zijn eigen caravan, die hij tot op de dag van vandaag heeft.
Van kanoën was Kees altijd een fan, al vanaf 1982. Hij genoot van de sport, maar sinds 2020 kan hij vanwege fysieke beperkingen helaas niet meer kanoën. Hij had zelfs een speciale kano laten bouwen die hem zou ondersteunen met zijn knieën. Kees leerde altijd om het leven op zijn eigen voorwaarden te leven, zelfs als dat betekende dat hij zich aan moest passen.
Zijn carrière begon op een scheepvaartkantoor tijdens de vakanties, maar na zijn ontslag als vakantiekracht, ging hij verder in scheepsbevoorrading en administratief werk. Later, via een advertentie van Pameijer, vond Kees zijn droomjob. Ondanks dat de GGD hem niet goed wilde keuren vanwege zijn handicap, kreeg hij een aanstelling via de WSW en werkte 18 jaar bij Pameijer, waarna alsnog in vaste dienst werd genomen. Al zijn dienstjaren alsnog werden meegeteld. In 2021 besloot Kees te stoppen met werken en nam hij afscheid na 46 jaar van Pameijer, met nu de tijd om volop van zijn vrije tijd te genieten.
Nu, in zijn vrije tijd, gaat Kees met zijn hondje Max tot wel vier keer per dag naar buiten. Geniet hij van zijn actieve rol in de scouting en blijft hij betrokken bij zijn kampeer- en kanovereniging. Hij maakt vanaf de kade en zijn balkon in Rotterdam prachtige foto’s van de binnenkomende (cruise)schepen. Zijn foto’s worden door de cruisebedrijven gebruikt ter promotie.
Zijn levensverhaal is een inspirerend bewijs van doorzettingsvermogen, veerkracht en het belang van zelfstandigheid, ondanks de obstakels die het leven op zijn pad heeft gebracht.
Kees heeft nooit opgegeven, heeft altijd gestreefd naar het zelf doen, en blijft een inspiratie voor velen om nooit op te geven, wat er ook gebeurt.
